«Εi ἄραγε ψηλαφήσαιμι αὐτόν καί εὔροιμι»

Πρ. ΙΖ’ 27

Αν αξίζω, ελπίζω.

Αν ελπίζω, δημιουργώ.

Αν δημιουργώ, έχω αγάπη.

Αν έχω αγάπη, ψηλαφώ τον Θεό.

Αυτό ήταν και η κεντρική ιδέα του οδοιπορικού ζωής της προσφάτως αποδημούσης Κυράς & Δέσποινας Ευγενίας Λαρσινού. Μιας κεχαριτωμένης γυναίκας, συνδυασμός ομορφιάς και καλοσύνης.

Στη ζωή της, κινήθηκε με όρια την Ελπίδα, τις Αξίες, τη Δημιουργία, την Πίστη. Πολύ νωρίς, το 1973, έμεινε μόνη της, από την απώλεια του συζύγου της, αειμνήστου Ηλία Λαρσινού, πολιτικού μηχανικού και εργολήπτου δημοσίων έργων. Με δύο μικρά παιδιά τον Χρίστο, τον Ιωάννη, την μητέρα της, την πεθερά της Ελένη Λαρσινού και τον θείο της Ιωάννη Λαρσινό, όλοι ηλικιωμένοι.

Ευθύς αμέσως ανέλαβε μόνη της, τις υποχρεώσεις, κοινωνικές και οικονομικές σ’ ένα περιβάλλον δύσκολο, οικογενειακά μητριαρχικό και με τεράστιες ανάγκες. Με ένα μόνο όπλο την Ελπίδα και την γιγαντιαία εσωτερική δύναμη που είχε. Και τα δύο αυτά, απετέλεσαν τη μόνη δυνατή λύση στο αδιέξοδο, το οποίο κληρονόμησε. Μα η Ελπίδα  προϋποθέτει Πίστη. Πίστη στον εαυτό σου, στην κοινωνία αλλά προπάντων στον Θεό. Και κινήθηκε χωρίς υπερβολές, σε προσωπικό επίπεδο αλλά και στην κοινωνική συμβίωση. Και είχε την ικανότητα να συσπειρώνει γύρω της, θετικές δυνάμεις. Και έκανε τα όνειρα, σχέδια και τα σχέδια, πράξεις και πραγματικότητα. Οραματιζόταν και μορφοποιούσε. Προγραμμάτιζε και δημιουργούσε.

Και τα κατάφερνε, με θάρρος και αγωνιστικότητα, συνήλθε οικονομικά, κοινωνικά και θεμελίωσε σε νέες βάσεις μια εταιρεία παραγωγής αδρανών υλικών και ετοίμου σκυροδέματος. Μια εταιρεία πρωτοπόρος με σωστό σχεδιασμό, με κάθετη οργάνωση, κυρίως όμως με καλούς συνεργάτες. Και ήταν και είναι το κύριο χαρακτηριστικό της εταιρείας Λαρσινός Α.Ε., οι καλοί και σταθεροί φίλοι, συνεργάτες και πελάτες. Στο ίδιο πνεύμα κινούνται και οι συνεχιστές της εταιρείας, οι άξιοι υιοί της,  Χρίστος και Ιωάννης Λαρσινός, στους οποίους μετέφερε τις ίδιες αρχές και αξίες.

Τελικά η Ευγενία Λαρσινού έγινε αναφορά για την κοινωνία, έχοντας σ’ αυτή μια αθόρυβη και ουσιαστική συμμετοχή. Και όλες οι πράξεις της, χαρακτηριζόντουσαν από τις αξίες που είχε. Το εσώτερο κάλλος της, μεταμορφωνόταν σε πράξη. Αυτό πού έβλεπες να συντελείται δεν ήταν τυχαίο και συμπτωματικό. Είναι έκφραση και απαύγασμα δημιουργικότητας. Βίωνε και Έπραττε.

Υπηρέτησε και τα δύο και την πίστη και τη ζωή, ως «περιπατεῖν ἐν τῷ φωτί».

Καί ἐσκόρπισε: Στον αγρό του Θεού, στον κόσμο, τον σπόρο της φιλανθρωπίας, ευσπλαχνίας και προστασίας.

Καί ἔδωκε τοῖς πένησι: Επικαλούμαι την προσωπική μαρτυρία και των πολλών ευεργετηθέντων. Ναοί, ιδρύματα, φιλανθρωπικά καταστήματα, κοινότητες, δήμοι, σύλλογοι, οικογένειες, μοναχικά άτομα, πτωχοί, ασθενείς ,ανάπηροι, δυστυχούντες, όλοι στην ανοιχτή θύρα της καρδιάς της προσέτρεχαν.

Η οικογένεια μου βρήκε φιλοξενία και συνεχή εργασία στην οικογένεια Λαρσινού, στα δύσκολα για όλους χρόνια, όταν ήλθαμε μετά από τον εμφύλιο πόλεμο, από την Ήπειρο στην Κόρινθο.

Όλα αυτά, έργα της αγάπης της, αρχοντικά και διακριτικά δοσμένα.

Ταῦτα πάντα, εἶναι ἔργα δικαιοσύνης.

Εσκόρπισε λοιπόν και έσπειρε «εν δικαιοσύνη» και με αγάπη, με πίστη με πραότητα. Γι’αυτό το όνομα της δε «χάνεται».      

Η Ευγενία Λαρσινού ζει, όχι μόνο στον άλλον κόσμο των πνευμάτων, των δικαίων και «χαίρει ἐξ’ οὐρανοῦ» αλλά ζει και εδώ. Ζει στα παιδιά της, τα εγγόνια της, πού τόσο πολύ αγάπησε και φρόντισε.

Ζει στα έργα της, στις ευεργεσίες της, στο παράδειγμα της. Ζει στις καρδιές όλων μας, οι οποίοι, αναπολούμε πάντοτε τη γλυκιά αυτή χριστιανική φυσιογνωμία. Στην οποία διαβάζουμε, τυπωμένα, με μεγάλα γράμματα τους λόγους της Γραφής: 

«Ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν, ἡ δικαιοσύνη, αὐτῆς μένει εἰς τόν αἰώνα».     

     Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου

4:2:1 ή «Μωρίας Εγκώμιον»

Οι αριθμοί 4,2,1 δείχνουν την αναλογία κατά την οποία τα τρία κόμματα της συμπολίτευσης, «μοιράζονται» τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, των Οργανισμών και γενικότερα των θέσεων του Δημοσίου.

Ο τρόπος διανομής και εν συνεχεία νομής έχει παγιωθεί και είναι αποδεκτός και από τα τρία κόμματα, Ν.Δ., Π.Α.Σ.Ο.Κ. και ΔΗΜΑΡ.

Είναι ένας τρόπος, ο οποίος αφήνει εντελώς άναυδους τους πολίτες για τον ανεύθυνο χειρισμό ενός κρίσιμου ζητήματος. Κρίσιμου διότι αφορά τον διορισμό νέων επικεφαλής των ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών του ευρύτερου δημοσίου τομέα. Και είναι κρίσιμος διότι αυτοί οι επικεφαλής θα εφαρμόσουν την πολιτική της κυβέρνησης, θα ηγηθούν ενός μεγάλου τμήματος του κράτους πού βρίσκεται σε οικτρή κατάσταση και θα προσπαθήσουν να το ξαναστήσουν. Συγχρόνως θα αντιμετωπίσουν αδιαφορία ίσως  και εχθρότητα από αυτούς τους υπαλλήλους που απέμειναν μαζί με τα διογκωμένα προβλήματα. Άρα χρειάζονται ειδικές ικανότητες, εργατικότητα, γνώσεις και βασικά, αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής. Δεν χρειάζεται σε καμία περίπτωση να τοποθετηθούν αποτυχημένοι πολιτευτές ή αποτυχημένοι υποψήφιοι σε άλλες θέσεις, πρώην βουλευτές, παρασκευάσματα και δημιουργήματα κομματικών σωλήνων, οι οποίοι θα εξυπηρετούν σκοπιμότητες και όχι την ουσία.

Και διερωτάται ο απλός πολίτης, πώς είναι δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί, οι πολιτικάντηδες, οι σημερινοί κρατούντες, να συμπεριφέρονται με αυτόν τον αλλοπρόσαλλο τρόπο, με αυτή την καταστροφική νοοτροπία. Λες και δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στην πατρίδα μας. Λες και η ανεργία στους νέους μας δεν έχει ξεπεράσει το 57%. Λες και δεν έχουν αντιληφθεί ότι στα ελλείμματα της χώρας βοήθησαν πολύ σημαντικά οι διορισμένες διοικήσεις. Και εφαρμόζουν την ίδια αποτυχημένη πολιτική, η οποία εξαθλίωσε τη διοίκηση και το κράτος και εξαχρείωσε, διέφθειρε διοικούντες και πολίτες και δεν δίνει ελπίδα στο λαό και στους νέους μας.

Και δείχνει ο τρόπος 4:2:1 ακόμα την ανυποληψία των κρατούντων – οι οποίοι συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες του κράτους – την οποία τελικά μεταφέρουν στο ίδιο το κράτος, το οποίο υποτίθεται ότι θέλουν να το ξανά-ιδρύσουν, να το ανασυγκροτήσουν με αξιοκρατία και διαφάνεια. Δηλαδή είναι ένας φαύλος κύκλος. Αντί να προσφέρουν στο συνεχώς δοκιμαζόμενο λαό, αξιοπρέπεια και διαφάνεια με ανοιχτούς και καθαρούς διαγωνισμούς για τις κρίσιμες θέσεις των κρατικών δομών, προσφέρουν και εγκρίνουν, κατά κανόνα, ανικανότητα, ανεπάρκεια και μικρό πέρασμα από αυτές τις θέσεις. Αγνοούν ότι πολιτική είναι και Συμβολισμός και η κοινωνία έχει ανάγκη πλέον σύμβολα, πρότυπα και θετικά μηνύματα αποκομματοποίησης και καθολικής κινητοποίησης όλων των δυνάμεων της κοινωνίας.

Τοποθετούν πρόσωπα με κομματική εμπειρία. Λες και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών είναι το γέρας, η προίκα, πού παραχωρείται στους ημετέρους, με μοναδικό προσόν την αποτυχία τους σε άλλες θέσεις.

Εκεί πού ιδιαίτερα απαιτούνται έμπειροι, ικανοί τεχνοκράτες του ιδιωτικού τομέα που θα αναλάβουν να τις εξυγιάνουν και να τις δρομολογήσουν σε μια νέα παραγωγική πορεία. Και δόξα τω Θεώ, η ελληνική κοινωνία είναι γεμάτη από ικανούς και εργατικούς νέους, με γνώσεις και προσόντα, στους οποίους δυστυχώς η τρικομματική κυβέρνηση στρέφει τα νώτα της.

Φαίνεται ότι μετά από 100 και πλέον χρόνια από την εποχή του Καρκαβίτσα (1909) το διήγημα του «ο Ζητιάνος», είναι περισσότερο επίκαιρο. Η γραφή του «Ο πολιτικαντισμός ανθεί στην Ελλάδα και οι άνθρωποι είναι απαιδαγώγητοι στις πολιτικές ελευθερίες» είναι αληθής και σύγχρονος.

« ..ο λαός ζητεί να τον λυτρώσει από τα κόμματα και τα ερπετά τους. Βγάλε τα από πάνω μου! Ξερίζωσε τα από τον τόπο μου! Λύσε μου τα  χέρια που μου τα' χουνε πιστάγκωνα! Μην με πιστεύεις ελεύθερο! Σκλάβος τους είμαι! Μην τους ακούς που λέγονται αντιπρόσωποι μου, τύραννοι μου είναι! Μην το λες πως είμαι κόμμα τους εγώ. Το κόμμα τους είναι λίγοι  πέντε δέκα, εγώ πάω κοντά τους από ανάγκη. Γιατί έχουνε μαζί τους κάθε της πολιτείας αντιπρόσωπο, κάθε της εξουσίας όργανο και Αρχή...».

Ο λαός στις μέρες μας ζητάει το ίδιο που ζήταγε και πριν από εκατό χρόνια. Να σπάσουμε τελικά τα δεσμά της ακινησίας, πού μας κρατά βαθιά προσκολλημένους στο χθες τώρα που είναι επιτακτική ανάγκη η φυγή προς τα εμπρός.

Υ.Γ. Μήπως έχει έλθει η ώρα να έχουν οι υπεύθυνοι, πέρα από την πολιτική ευθύνη, και την ευθύνη της αποτυχίας των στόχων που θέτουν και όχι να μεταφέρονται οι αποτυχίες αλλού και τελικά να τα πληρώνουν οι φορολογούμενοι;

      

Ο ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΠΕΛ/ΣΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ε. ΠΑΠΑΦΩΤΙΟΥ