Θέατρο Περιγιαλίου Κορινθίας: Μίνας Πέτρου-Βενετσάνου «Το Γιό-Γιό»

Η παγκόσμια ημέρα θεάτρου στις 29 Μαρτίου 2019 γιορτάστηκε επαξίως στο θέατρο Περιγιαλίου από την Κεντρική Σκηνή του με έργο της κας. Μίνας Πέτρου-Βενετσάνου με τίτλο «Γιό-Γιό».

Ένα έργο γραμμένο στη δεκαετία του 1980 που καταγράφει, ως κεντρικό θεματικό περιεχόμενο, μια πενταμελή ελληνική οικογένεια με την παθολογία της και τις εσωτερικές και προσωπικές διαδρομές των μελών της.

Αποδίδεται καίραια η ελληνική πραγματικότητα με αναπαραστατική διάθεση και στόχο την κριτική στο συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον.

Η συγγραφέας προσεγγίζει και μορφοποιεί την οικογένεια ως αντιληπτό φαινόμενο της ελληνικής πραγματικότητας και επεκτείνει τη γραφή της στην εκτίμηση των συνεπειών που έχουν οι εξωτερικές συνθήκες και αλλαγές στη σκέψη και στη συμπεριφορά των προσώπων του έργου.

Σε αυτή την οικογένεια, αντιπροσωπευτική της μικροαστικής κοινωνίας, οι γονείς πασχίζουν να εξασφαλίσουν το μέλλον και το βόλεμα του γιού τους με μια πολύφερνη νύφη με αντίστοιχη προίκα. Τα δύο άλλα παιδιά τους, κορίτσια είναι ήδη παντρεμένα.

Ο δραματικός χώρος είναι ένα δωμάτιο του σπιτιού. Εκεί γίνονται οι συμφωνίες μεταξύ των γονιών του μελλοντικού ζεύγους που οδηγούν τελικά σε γάμο.

Ο νέος υποχρεούται μπροστά στις επιθυμίες των γονιών, στα όνειρα που έχουν αυτοί για τον ίδιο, να αποδεχθεί τον γάμο που του επιβάλλουν, από τον οποίο προκύπτει και ένα τέκνο.

Η κοινή συμβίωση, η συμπεριφορά των πεθερικών και τα προβλήματα που βιώνει αναδύουν, τον λανθάνοντα μέχρι τότε, ψυχισμό του και τον οδηγούν στην απόδραση του από τον κλοιό του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος.

Αρνείται να συμβιβασθεί και να προσαρμοσθεί στους όρους και στις αρχές που διέπουν τη κοινή τους συμβίωση και τον μετατρέπουν σε γιό-γιό. Τελικά επέρχεται η ρήξη που προκαλεί το δράμα.

Μετά τις ψευδαισθήσεις του συμβιβασμού επέρχεται η διάλυση της σχέσης και η φυγή του νέου προς την ελευθερία. Ο κλειστός χώρος, το μικρό δωμάτιο που ήταν για όλους «Το θέατρο της καθημερινής ζωής», μετατρέπεται από χώρο του μικρόκοσμου των προσώπων σε χώρο του μακρόκοσμου της κοινωνίας.

Μετατρέπεται από σχέσεις μεταξύ προσώπων σε σχέσεις μεταξύ προσώπων και κοινωνίας.

Σημαντικό ρόλο στην πλοκή του έργου παίζουν οι μορφές τριών γυναικών, της μάνας, της κόρης και της νύφης.

Και η μεν μάνα από δεύτερο φύλο εξελίσσεται από τα γεγονότα σε πρώτο και κυρίαρχο, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να σταματήσει, χωρίς επιτυχία, τη φυγή του νέου, να εμποδίσει τη διάλυση του γάμου.

Την ίδια θέση ακολουθεί και η δεύτερη γυναίκα, η αδερφή του. Η τρίτη γυναίκα, η σύζυγος του νέου, με το όνομα Καλλιρόη (Ρόη) δεν εμφανίζεται στη σκηνή, απλώς τη γεμίζει με την αναφορά και την απουσία της.

Ένα έργο με απλή υπόθεση, με δομή και περιεχόμενο χωρίς μονοτονία, του οποίου η ρεαλιστική οπτική και ο περιγραφικός νατουραλισμός αποτελούν τη βάση του.

Ουσιαστικός, επεξεργασμένος και κατανοητός είναι ο λόγος από τον οποίο έχει αφαιρεθεί το περιττό. Η γλώσσα στρωτή χωρίς υπερβολή και τραχύτητα. Όλοι οι ηθοποιοί με την στιβαρή καθοδήγηση της κας. Ορκοπούλου-Ξανθάκη, που είχε την ευθύνη της σκηνοθεσίας, απέδωσαν με φυσικότητα και ρεαλισμό τους ρόλους τους και τις δύσκολες εναλλαγές τους. Εξ’ άλλου η διπλή ιδιότητα της κας. Ορκοπούλου-Ξανθάκη, ως ηθοποιού στο ρόλο της μητέρας Αλεξάνδρας και ως σκηνοθέτης, διευκόλυνε τη ροή αποβάλλοντας πιθανές διαφωνίες και χάσματα στους ρόλους.

Αυτό γενικά είναι και το χαρακτηριστικό γνώρισμα του θιάσου. Οι ηθοποιοί συμμετέχουν παράλληλα προς τους ρόλους τους και σε άλλα καθήκοντα της σκηνικής παρουσίας των έργων. Αυτό τους ενισχύει στην εμπέδωση και στη ροή του έργου χωρίς κενά. Η μουσική του κου. Παύλου Γιαννακάκου επιτυχημένα συμβατή με το περιεχόμενο.

Οι άλλοι συντελεστές, σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί κ.α. υπηρετούν με επιτυχία και με επιμέλεια τη συνολική εικόνα του έργου.

Τελικά πρόκειται για ένα περιεχόμενο που δραπετεύει υπό το περιορισμένο πλαίσιο της ηθογραφίας.

Ένα καλοφτιαγμένο και καλοστημένο έργο που αποδίδει με διαγνωστικό ρεαλισμό την εποχή της δεκαετίας του 1980, τη δεκαετία της ρευστότητας και της σύγχυσης στο ελληνικό θέατρο, λόγω των αλλαγών που συντελούνται στο κοινωνικό και ιδεολογικό ιστό και κατατάσσεται στα αντιπροσωπευτικά της έργα.

Τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα για τους συντελεστές του έργου βεβαιώνουν την επιτυχία του και είναι απόλυτα δικαιολογημένα.

Δρ. Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Εντεταλμένος Σύμβουλος Πελοποννήσου

Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.

Οικονομολόγος Ε.Κ.Π.Α.