''Με ένα λουλούδι στο χέρι''
της Παυλίνας Μπεχράκη
Η Παυλίνα Μπεχράκη είναι αληθινή ποιήτρια. Γράφει ποιήματα αληθινά και όχι ποιητικόμορφα αφιερώματα.
Ούτε αυτά αποτελούν στιχουργημένους στοχασμούς (βιωματικούς ή εποπτικούς). Ακόμα – πράγμα σπάνιο για την εποχή μας – είναι χαρούμενη, ήρεμη, αισιόδοξη.
Η έμπνευση είναι καθαρή και αγνή, ο δε λόγος φωτοχαρής. Η γλώσσα είναι επιμελημένη και ρέει με άνεση, ο στίχος είναι αρμονικός. Οι εικόνες που προβάλλονται είναι ειδυλλιακές χωρίς να στερούνται λυρικότητος και χάριτος. Τα έργα της αποτελούν επιτυχημένο συνδυασμό δόκιμης σύζευξης της απλότητας της καθημερινής ζωής και του ονείρου, της πραγματικότητας και της καλλιτεχνικής φαντασίας.
Η ποιήτρια αισθάνεται η ίδια την ευλογία του ποιήματος, μέσα από αυτό αποκαλύπτει τον τρόπο έμπνευσης και την αποτύπωση της σκέψης της. Τα ποιήματα δεν απευθύνονται μόνο στους άλλους, απευθύνονται και στην ίδια και κατευθύνονται προς τα έξω. Μας μεταφέρει στο πατρικό σπίτι της ποιήτριας, με διάχυτη την αίσθηση της θαλπωρής, της φιλοξενίας και της αρχοντιάς (ουσιαστικά και μεταφορικά). Η ποιήτρια δεν εκφράζει ψυχικές διαθέσεις και καταστάσεις σε απομόνωση. Έχει σαφή αναφορά και αναφέρεται στην πραγματικότητα.
Ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις που στο ποίημα της προβάλλονται προσωπικές στιγμές, προσωπικά βιώματα, αυτές δεν αποτελούν μονολόγους ή είναι αυτοεξομολόγηση. Απεναντίας είναι ποιητική επικοινωνία η οποία επιτελείται σε μια ευρύτερη αντίληψη για τον άνθρωπο, για την κοινωνία, για τον κόσμο. Προς τούτο χρησιμοποιεί ισχυρά εκφραστικά μέσα τα οποία συνδέουν το προσωπικό στοιχείο με το ανθρώπινο. Έτσι παρατηρείται σύμπτωση του υποκειμενικού της χώρου με τον αντικειμενικό.
Ακόμα η χαρούμενη διάθεση που την διακρίνει γίνεται απλός λόγος. Τα αισθήματα της γίνονται γόνιμη βροχή, τα οποία ποτίζουν το χαρτί και το σώμα της ποιήτριας. Στις λέξεις βάζει ήχους και χρώματα. Ο ποιητικός λόγος είναι ερωτικά δεμένος με την εικαστική γραφή. Έτσι γράφει το φως.
Το κείμενο συντελεί στη δημιουργία χρωματικών – ηχητικών εναλλαγών που προκαλούν γόνιμες συναισθηματικές καταστάσεις στον ποιητή και προσφέρουν αντίστοιχες στους ακροατές. Παίρνει λίγα, απλά και στοιχειώδη πράγματα, καθημερινά, τα συνθέτει και τα κάνει μεγάλα, με βαρύ συναισθηματικό φορτίο. Παράλληλα αντλεί στοιχεία από τους μεγάλους Έλληνες τραγικούς, ιδιαίτερα από τον Αισχύλο.
Η μεγάλη γκάμα των θεμάτων των ποιημάτων διακρίνεται από εσωτερική και εξωτερική ευελιξία. Όλα όμως εκπέμπουν ήθος και δημιουργούν σταθερό κλίμα πνεύματος και ήθους, κλίμα προσωπικό, πρωτότυπο, εκλεκτής πνευματικής ποιότητας. Με τα στοιχεία αυτά κατορθώνει να υποκινήσει ένα διαισθητικό άνοιγμα της ψυχής του αναγνώστη και να την ελευθερώσει προς άλλες σκέψεις.
Καταλήγοντας μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για ποίηση στιγμών της εσωτερικής ζωής της, στιγμών βιώματος ή επεξεργασίας του λυρικού εγώ. Ένός προσώπου που είναι φιλοσοφημένο με την έν
νοια της παιδείας και του συμβολισμού. Ενός προσώπου το οποίο έχει αυτοκαλλιεργηθεί με τα έργα του πνεύματος και της ομορφιάς των πινάκων. Γι’ αυτό ο ψυχισμός της, ή καλύτερα η εσωτερικότητα της, εκλεκτή σύνθεση ψυχισμού, ισχυρής πνευματικότητας και μυστικών αναπάλσεων, θα μπορούσε να συνδυασθεί και εκφρασθεί επάξια σε στίχους με μουσική εξαίσια, ή σε στίχους με ζωηρούς πίνακες όχι επίπεδους αλλά που δείχνουν και την τέταρτη διάσταση, δηλαδή το βάθος.
Απόστολος Ε. Παπαφωτίου
Πρόεδρος του Λυσίππειου Πνευματικού Κέντρου
της Ν.Α. Κορινθίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου