ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το σύνθημα αυτό υπήρξε από τα πιο προσφιλή και βροντερά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973. Συνέχισε δε να είναι και να ακούγεται ιδιαιτέρως, σε κάθε διαδήλωση ή διαμαρτυρία. Αντανακλούσε το πνεύμα της εποχής και ήταν έκφραση της επιθυμίας κάθε νέου.

Ας εξετάσουμε την κάθε λέξη του συνθήματος:

1) Ψωμί:

Κάθε κράτος, κάθε κοινωνία πρέπει να εξασφαλίζει την διατροφή (υγιεινή) κάθε μέλους, κάθε πολίτη. Ένας στόχος που ήταν, την εποχή εκείνη, ζητούμενος. Στις μέρες μας περισσότερο από το 1/5 του πληθυσμού της πατρίδας μας, ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχιας.

2) Παιδεία:

Τότε:

Παιδεία για όλους, όχι μόνο εγκύκλιες γνώσεις, όχι μόνο εκπαίδευση, αλλά πολίτης της χώρας μας καλά τοποθετημένος, καλά ενημερωμένος και καλά εκπαιδευμένος.

Τώρα:

Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Υστερούμε στο επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης. Τα Πανεπιστήμια μας είναι εκτός αξιολογήσεως και το καλύτερο είναι περίπου 400^ο στην παγκόσμια κατάταξη. Η έρευνα είναι στοιχειώδης. Η ελληνική γλώσσα έχει περιορισθεί στις αναγκαίες λέξεις για έκφραση και περισσότερο για υπονοούμενα. Ο πολίτης αδιάφορος, ανήμπορος στέκεται μπροστά στα γεγονότα που τρέχουν ιλιγγιωδώς, τον ξεπερνούν.

3) Ελευθερία:

Τότε:

Λέξη που έβγαινε από τα τρίσβαθα της ψυχής κάθε νέου, κάθε Έλληνα. Αφορούσε την δημοκρατία, την κοινωνική συμπεριφορά, τον σεβασμό και την αποδοχή του διαφορετικού.

Τώρα:

Οι μειοδοσίες κάνουν κουμάντο, τα οργανωμένα συμφέροντα επενδεδυμένα με δημοκρατικό ένδυμα βυσομανούν, σε οτιδήποτε καλό πάει να γίνει στη χώρα μας. Ο συνδικαλισμός έγινε συνέταιρος, αδρά πληρωμένος, της πολιτικής ηγεσίας. Τα προνόμια των ολίγων, εις βάρος των πολλών έγιναν στόχος και αγώνας αυτών. Και όλα αυτά εις βάρος της πατρίδας μας, εις βάρος της κοινωνίας και του κράτους.

Όλα τα σημερινά είναι κατορθώματα αυτών που κυβέρνησαν μετά την Μεταπολίτευση την χώρα αυτή. Είναι ένα τμήμα της γενιάς του Πολυτεχνείου που ανέλαβε την εξουσία. Είναι οι ίδιοι που μπήκαν άποροι και φεύγουν εύποροι, με κρυφές καταθέσεις στην Ελβετία. Είναι οι ίδιοι που η εξουσία και η χλιδή της, έγινε τρόπος ζωής για αυτούς. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι μπροστά στο προσωπικό συμφέρον αδιαφορούσαν για το κοινωνικό συμφέρον και την προκοπή όλων. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι δεν αγάπησαν την πατρίδα τους. Είναι οι ίδιοι που έφαγαν τον πλούτο του κράτους, γκρέμισαν τα όνειρα των παιδιών τους και αν μείνουν θα φάνε και τα χρήματα των εγγονών τους.

Αυτό ήταν το τμήμα της γενιάς του Πολυτεχνείου που συνδέθηκε με την εξουσία, απορροφήθηκε και ταυτίστηκε με αυτή και τελικά έγινε κομμάτι της.

Υπάρχει όμως και το άλλο κομμάτι, το αδιάφθορο, το σεμνό και ταπεινό, που αγωνίσθηκαν τότε από χρέος και από αγάπη στην πατρίδα τους. Το ίδιο κάνουν και τώρα. Αυτοί αποτελούν πλέον το πρότυπο και την ελπίδα της πατρίδος μας. Τους έχει ανάγκή η πατρίδα μας, τους χρειαζόμαστε όλοι μας.

Είναι λοιπόν το σύνθημα Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία πιο ζωντανό, πιο ισχυρό, πιο απαιτητό στις μέρες μας.

Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου