ΙΣΘΜΟΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ - ΠΥΛΗ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

(Μια διαρκής ανάπτυξη)

Η “Νέα Πελοπόννησος” του Πέτρου Τατούλη έχει σοβαρά αναπτυξιακά σχέδια για κάθε νομό ξεχωριστά. Συνδέονται όμως αυτά και μεταξύ τους, αποτελώντας ένα δίκτυο σχεδίων, σε ένα ολοκληρωμένο Σχεδιασμό για όλη την Πελοπόννησο. Τα σχέδια αυτά αποτελούν, πολλές φορές, προϋπόθεση για την εφαρμογή των άλλων. Επηρεάζονται μεταξύ τους και αποτελούν κρίκους μιας ενιαίας αλυσίδας που αφορά ολόκληρη την Πελοπόννησο.

Ο Ισθμός της Κορίνθου είναι η πύλη της Πελοποννήσου. Απαιτεί ιδιαίτερο ολοκληρωμένο Σχεδιασμό πολλαπλών αναπτυξιακών δραστηριοτήτων. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών ανήκει στο Δήμο Λουτρακίου – Περαχώρας & Αγίων Θεοδώρων και το μικρότερο στο Δήμο Κορινθίων. Άρα η ανάπτυξη αυτή θα γίνει σε συνεργασία και με τους δυο Δήμους. Θα αφορά πολλές δραστηριότητες.

Η Διώρυγα της Κορίνθου, ανήκει πλέον στο Ελληνικό Δημόσιο, στην ΑΕΔΙΚ. Θα πρέπει η αξιοποίηση της και η εκμετάλλευση της να αποδοθεί σε ένα νέο φορέα, σε μια Ανώνυμη Εταιρεία με μετόχους. Αυτοί θα είναι, η ΑΕΔΙΚ, η Περιφέρεια, οι Δήμοι, όμοροι και άλλοι του Νομού Κορινθίας, θεσμικά όργανα, φορείς, αλλά και απλοί πολίτες.

Η εμπειρία και γνώση της ΑΕΔΙΚ πρέπει να αξιοποιηθεί. Βασικός στόχος αυτής θα είναι η συντήρηση της, με καίρια έμφαση στα πρανή και στην προστασία τους. Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο για την ύπαρξη και λειτουργία της Διώρυγας. Η τουριστική προβολή και αξιοποίηση της Διώρυγας με μια καινούργια αντίληψη είναι παράλληλος στόχος.

Στον Ισθμό πέρα από αυτό το ανθρώπινο τεχνολογικό θαύμα του 19^ου, την Διώρυγα, υπάρχει και το αντίστοιχο του 7^ου π.Χ. αιώνα, ο Δίολκος. Αυτός θα πρέπει να επισκευασθεί, μερικώς ανακατασκευασθεί όπου έχει καταστραφεί τμήμα του, να αποκαλυφθεί το υπόλοιπο τμήμα και να αποδοθεί στο κοινό.

Στις καταλήξεις αυτού ένα Μουσείο θα δείχνει τον τρόπο εκφόρτωσης και φόρτωσης των πλοίων πάνω στους ολκούς, τη διάνοιξη της διώρυγας και άλλα σχετικά. Συγχρόνως με σύγχρονα μουσειολογικά μέσα, θα προτείνεται η διαδρομή του και ο τρόπος λειτουργίας του.

Στη διαδρομή του υπάρχουν και έχουν μερικώς αποκαλυφθεί νεκροταφεία αρχαϊκής εποχής. Αυτά, αφού συντηρηθούν, θα αποδοθούν στο κοινό. Έτσι θα εξασφαλίζεται η μετακίνηση από τον ένα κόλπο προς τον άλλο ακολουθώντας της αρχαία διαδρομή.

Η Πειραματική Αρχαιολογία θα βοηθήσει σημαντικά αναπαραστώντας ένα πολεμικό πλοίο της εποχής, π.χ. τριήρη, να μετακινείται πάνω σε σύστημα ολκών, δια του Διόλκου προς τους κόλπους.

Συγχρόνως στην έκταση παράλληλα στην υπάρχουσα διώρυγα μήκους περίπου 5,5 χλμ. θα δύναται να αναπτύσσονται σχετικές δραστηριότητες, καταστήματα , εμπορικά κέντρα, καταστήματα αναψυχής. Ακόμα επί του εδάφους δύναται να αναπαρασταθεί υπό κλίμακα ο Δίολκος, η διάνοιξη της διώρυγας, η χρήση αυτών, το Εξαμίλιο τείχος και άλλες κατασκευές.

Σε μια πιο τολμηρή αντίληψη, θα μπορούσε να γεφυρωθεί η διώρυγα με μια γέφυρα – κατασκευή, της οποίας τμήματα του οδοστρώματος να επιτρέπουν την θέα των πλοίων που διέρχονται κάτωθεν αυτής στο νερό. Αυτή η δυνατότητα θα έκανε μοναδική τη διώρυγα σε όλο τον κόσμο.

Η τουριστική αξιοποίηση του Ισθμού, θα περιέχει όλες τις ιστορικές περιόδους της Κορινθίας και της Πελοποννήσου. Στη στενή αυτή λωρίδα ξηράς, ένας λαιμός, έλαβαν χώρα μοναδικά ιστορικά γεγονότα, ισόβιοι αγώνες, μάχες. Με κάποιο τρόπο, π.χ. εικονική πραγματικότητα, αυτά πρέπει να προβάλλονται και να διατίθενται προς θέαση.

Και αυτός ο σχεδιασμός θα είναι τμήμα του γενικότερου σχεδιασμού που θα αφορά τη σύνδεση σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Κορινθίας. Αυτός θα είναι και ο Στρατηγικός Στόχος των αναπτυξιακού Σχεδίου της Νέας Περιφέρειας Πελοποννήσου.

Από το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλεως Λουτρακίου προβλέπονται για την περιοχή του Ισθμού, εκατέρωθεν της Διώρυγας, ζώνες ποικίλλων ενδιαφερόντων. Έτσι χαρακτηρίζονται περιοχές από τη χρήση τους, όπως και ζώνες προστασίας των πρανών της διώρυγας, ζώνες τουριστικών δραστηριοτήτων και ζώνες ανεγέρσεως καταστημάτων.

Εκείνο όμως που απαιτείται για την συνεχή και αισθητικά άριστη ανάπτυξη της περιοχής είναι ένα Διαχειριστικό Σχέδιο. Αυτό θα είναι ο κανονισμός κάθε δραστηριότητας της περιοχής του Ισθμού. Θα προβλέπονται για κάθε χρήση αντίστοιχες παραδοχές και προδιαγραφές οι οποίες πρέπει να εφαρμόζονται. Έτσι θα εξασφαλίζεται το ομοιόμορφο και το αρμονικό κάθε επέμβασης. Για τον καθορισμό των προδιαγραφών λαμβάνονται υπ’ όψιν ο χαρακτήρας, η μορφή και οι χρήσεις που θέλουμε να έχει η περιοχή του Ισθμού.

Εκείνο όμως που πρέπει να τονισθεί είναι η ταυτότητα του Ισθμού μέσα από τη διαδρομή του χρόνου. Σε μια περιοχή που φέρει ένα τεράστιο ιστορικό φορτίο. Σε αυτήν έχουν συμβεί ιστορικά γεγονότα, μάχες, ανθρώπινες επεμβάσεις, τεχνολογικά θαύματα.

Συγχρόνως η περιοχή είναι ένα ζωντανό εργαστήρι Γεωλογίας. Στα πρανή της διώρυγας αποτυπώνονται οι γεωλογικές και σεισμικές δράσεις. Είναι ορατά τα σεισμικά ρήγματα, ορατές εκφράσεις σεισμικών γεγονότων που συμβαίνουν στην περιοχή.

Η προσέγγιση λοιπόν της περιοχής αυτής είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Πρέπει να είμασθε πολύ προσεκτικοί. Πάντοτε με στρατηγικό στόχο , τι και πως θέλουμε την περιοχή του Ισθμού. Τι ανάπτυξη θέλουμε και πως θα υλοποιηθεί αυτή. Συγχρόνως απαιτείται διεπιστημονική προσέγγιση. Μια ομάδα εργασίας επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων, έχοντας υπ’ όψιν τον τελικό στόχο την Αξιοποίηση της περιοχής του Ισθμού θα καταλήξει σε συμπεράσματα. Θα απαιτηθούν κατασκευές έργων υποδομής, ήπιες επεμβάσεις στο ανάγλυφο του εδάφους και μέτρα προστασίας. Έτσι η περιοχή θα είναι έτοιμη να δεχθεί ουσιαστικές επεμβάσεις για την ανέγερση των προβλεπόμενων κτιρίων και άλλων κτισμάτων.

Οι ποικίλες χρήσεις της περιοχής, θα είναι αρμονικά συνταιριασμένες έτσι ώστε να συμβολίζουν πάντοτε ιστορικές περιόδους της περιοχής. Δεν θα αγνοούνται όμως οι σημερινές ανάγκες και η κάλυψη αυτών. Όλα αυτά τα ανωτέρω θα συνάδουν και θα ελέγχονται από το Διαχειριστικό Σχέδιο του Ισθμού. Αυτό θα περιέχει όλες τις δυνατότητες αξιοποίησης του Ισθμού, αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη.

Η εφαρμογή όλων των προδιαγραφών και των παραδοχών στην περιοχή είναι το υπόβαθρο για να μπορέσει η περιοχή του Ισθμού να αναπτυχθεί συνολικά κατά αρμονικό τρόπο. Η ταυτότητα της θα είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων περιοχών. Αυτή θα υλοποιείται και θα επιδεικνύεται συνεχώς.

Συγχρόνως η γεωγραφική της θέση ως Πύλη της Πελοποννήσου θα δείχνει, θα αποδεικνύει την νέα περιφερειακή – Κορινθιακή αντίληψη για αειφόρο ανάπτυξη αρμονικά ενταγμένη στο γενικότερο περιβάλλον.

Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Πρόεδρος του Λυσίππειου Πνευματικού Κέντρου

της Ν.Α. Κορινθίας

Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος

με το Συνδυασμό “ΝΕΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ”

του Υποψ. Περιφ. ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΟΥΛΗ

''Μιχάλης Γκανάς - Ο Τσαμαντιώτης Ποιητής''

Εσωτερικοί μετανάστες η οικογένεια μου, όπως πολλοί Τσαμαντιώτες, ροβολήσαμε προς τα πεδινά, στη φιλόξενη Κορινθία, μετά την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου το 1951.

Στην πολύπαθη Μουργκάνα ο πόλεμος κράτησε περισσότερο από τα άλλα μέρη. Εμείς είμασθε από τους τυχερούς. Οι “άτυχοι” οδηγήθησαν από το Τσαμαντά στη “μέσα”.

“Μέσα”, στην περιοχή του Τσαμαντά, ονομάζουμε την Αλβανία. Ο πατέρας μου και η μάνα μου (και οι δυο πλέον αείμνηστοι) σχεδόν κάθε μέρα μας μιλούσαν για τους φίλους και συγγενείς που κατέληξαν “μέσα”. Όλοι είχαν τέτοιους που χωρίσθηκαν χωρίς τη θέληση τους και βρέθηκαν στα ξένα.

Από τη “Λακότρυπα” του Τσαμαντά, (μια σπηλιά που έβγαινε στην Αλβανία) οδηγήθησαν σιωπηλοί, αμίλητοι και σε σειρά κατ’ ευθεία στην Αλβανία. Μερικοί στο Δυρράχιο, άλλοι στη Σκόνδρα. Από εκεί φορτώθηκαν ο ένας πάνω στον άλλο σε φορτηγά πλοία. Διέπλευσαν τη Μεσόγειο, πέρασαν τα στενά του Γιβραλτάρ, τα στενά της Μάγχης και κατέληξαν στη σκούρα πόλη και λιμάνι του Γκτάνσκ στην Πολωνία. Εκεί μοιράστηκαν. Οι πιο τυχεροί στις πόλεις της Ευρώπης, Βουδαπέστη, Πράγα, Ανατολικό Βερολίνο, Βαρσοβία, Βουκουρέστι. Οι πιο άτυχοι στη Ρωσία, στη Τασκένδη και στο βορρά.

Στην Ουγγαρία κατέληξε μικρό παιδί ο Μιχάλης Γκανάς. Ανήκε στους τυχερούς. Γύρισε πίσω δεκάχρονος, στην Ελλάδα το 1954. Το 1962 μεταναστεύει, εσωτερικά, για δεύτερη φορά στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου. Κάτι που δεν ολοκλήρωσε ποτέ.

Στη “Μητριά Πατρίδα” διήγημα του 1981 αφηγείται τη βιογραφία του. Διακρίνεται το μόνιμο αίσθημα του ξένου στον τόπο του, στην Ελλάδα, όπου η ίδια διώχνει άκαρδα τα παιδιά της.

Από το 1962 ζει με την οικογένεια του στην Αθήνα. Βιβλιοπώλης στη Δωδώνη, για μια 15ετία, συνεργάστηκε αργότερα με την Κρατική Τηλεόραση ως σεναριογράφος και επιμελητής λογοτεχνικών εκπομπών.

Ποιήματα του έχουν μελοποιηθεί από γνωστούς Έλληνες και ξένους συνθέτες ( Μ. Θεοδωράκης, Ν. Μαμαγκάκης. Ν. Ευδάκης, Ν. Κυπουργός, Δ. Παπαδημητρίου, G. Bregovic, A. Dinkjan και άλλοι).

Μετέφρασε τις “Νεφέλες” του Αριστοφάνη για το Θέατρο Τέχνης “Κάρολος Κουν” και τους “Επτά επί Θήβας” του Αισχύλου για το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πατρών.

Το περιβάλλον, ο Τσαμαντάς, η Ήπειρος, οι αναγκαστικές περιπλανήσεις, οι μεταναστεύσεις επέδρασαν δραστικά στον ποιητή. Τα παλιά βιώματα αποτελούν και γίνονται πηγή έμπνευσης και συγκίνησης. Αισθήματα και Συγκινήσεις οι οποίες συσσωρεύονται για μακρό χρονικό διάστημα, αναδύονται και ξεπετιόνται ζωντανά και ορμητικά. Γαλήνη, ηρεμία και παραμυθία μας χαρίζει απλόχερα ο ποιητής. Ο ποιητής κινείται σε δύο κόσμους, χωρίς να τους μπερδεύει. Στον καθημερινό κόσμο της βιοπάλης και στον κόσμο της αναζήτησης και της δημιουργίας. Αυτό είναι Ηπειρώτικη αρετή.

Είναι ο ποιητής των λίγων λόγων και της μεγάλης σιωπής. Το περιβάλλον του Τσαμαντά και της Μουργκάνας με τις ιστορικές μνήμες, καθόρισαν και το μέγεθος του. Τον εσέμνυνε, τον έμαθε να σιωπά (8 χρόνια σιωπής από το 1981-89). Τον έμαθε να λέει λίγα, να είναι ακριβής, λιτός χωρίς πολλά στολίδια. Έτσι στέρεος ο ίδιος, στέρεα στηρίζεται, από τη μια μεριά στην Ηπειρώτικη Παράδοση, στον γενέθλιο τόπο και από την άλλη στέρεα πατάει και διαλέγεται με τους ποιητές του Μεσοπολέμου, με αποτέλεσμα τα θαυμαστά έργα του.

Κριτική, πολύ πιο δόκιμη, θα κάνουν οι λογοτέχνες και οι ειδικοί. Εμένα θα μου επιτρέψετε να τελειώσω με ένα μικρό πεζό, αντιπροσωπευτικό έργο από το βιβλίο “Τα χέρια”, "μικρές και πολύ μικρές ιστορίες γυναικών". Για μένα, το πεζό αυτό είναι μια πραγματική μαθητεία:

…“Ανεγνώρισα τα χέρια της μάνας μου, όπως κάποιος άλλος θα αναγνωρίσει και αυτός τα χέρια της μάνας του και της γιαγιάς του. Χέρια που κατέληξαν άνεργα, αλλά ποτέ δεν ήταν ξεραμένα”…

Το έργο αυτό είναι αντιγραφή της ζωής, είναι ο τρόπος που μιλάει μια γριά, κάθε δουλεμένη γριά στο χωριό. Εσωκλείει τη σοφία της ζωής και διδάσκει την εγκαρτέρηση.

Είναι λοιπόν η ίδια η ζωή, πιο ποιητική από τους ίδιους τους ποιητές. Αρκεί να την δούμε και να την ακούσουμε.

Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Πρόεδρος του Λυσίππειου Πνευματικού Κέντρου

της Ν.Α. Κορινθίας

Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος

στό συνδυασμό 'Νέα Πελοπόννησος'

Υποψήφιος Περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης.

''Ορέστης'' του Γιάννη Ρίτσου

Ο “Ορέστης” του Γιάννη Ρίτσου είναι ποίημα - δραματικός μονόλογος, από την Συλλογή «Τέταρτη Διάσταση». Ο Ρίτσος άρχισε να εργάζεται πάνω σε αυτό το έργο το 1962 και το ολοκλήρωσε το 1966.

Είναι εμπνευσμένο από την αρχαία Ελληνική Δραματουργία και ειδικά από τον Μύθο των Ατρειδών. Ο Ορέστης αυτός στάθηκε πηγή έμπνευσης για τους μεγάλους τραγικούς. Η μοναδική τριλογία που διασώθηκε φέρει το όνομα “Ορέστεια” και είναι του Αισχύλου. Αντίστοιχο έργο με τον τίτλο “Ορέστης” έγραψε ο Ευριπίδης.

Το έργο έχει ως υπόθεση την επιστροφή του Ορέστη στο Άργος. Είχε λάβει εντολή από το Μαντείο των Δελφών, όταν ενηλικιωθεί να έλθει στο Άργος για να σκοτώσει την μητέρα του Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της Αίγισθο. Συνοδό και συνεργό στο καθήκον αυτό είχε των πιστό του Πυλάδη. Σύμμαχο την αδελφή του Ηλέκτρα, η οποία ζούσε για να εκδικηθεί, να ξεπληρώσει το φόνο με φόνο.

Το έργο λαμβάνει χώρα μπροστά στα Προπύλαια των Μυκηνών, σε χρόνο που δεν έχει σκοτώσει τη μητέρα του και τον εραστή της. Ο Ορέστης εξομολογείται στον αφοσιωμένο φίλο του Πυλάδη τις αμφιβολίες που έχει. Αυτό αποτελεί τον κεντρικό ιστό του έργου. Στο έργο παρουσιάζεται διαφορετικός από αυτό των μεγάλων τραγικών. Έχει διαφορετικές απόψεις από αυτές της αδελφής του Ηλέκτρας.

Δεν πιστεύει ότι με ένα ακόμα θάνατο, θα δικαιωθεί και θα ησυχάσει το Άργος. Παρουσιάζεται όλη η τραγικότητα του Ήρωα, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με το καθήκον του το οποίο επιβάλλουν η καταγωγή του, η κοινωνία, ο Μύθος. Αυτό το καθήκον είναι εντελώς διαφορετικό από τα συναισθήματα του και την προσωπική του θέση, για τους ανθρώπους.

Μήπως είμασθε “ευτυχισμένοι στη στενή μας δικαιοσύνη”; Μήπως το δικό μας εαυτό και τα δικά μας όρια είναι που δεν μπορούμε να υπερβούμε; Η σύγκρουση κι το δίλημμα του Ορέστη μεταξύ της ελευθερίας του και της εκτέλεσης των καθηκόντων που του επιβλήθηκε ως φορέας κοινωνικής πράξεως.

Ο Ήρωας διαπιστώνει ότι είναι ένα εκτελεστικό όργανο της επαλήθευσης του Μύθου. Μύθος ο οποίος και μετά την επαλήθευση του δεν θα αφήσει πίσω του τίποτα. Πάντως ο Ήρωας παρά τις αμφισβητήσεις του δεν τον ανατρέπει. Στο τέλος επικρατεί ο ισχυρός, δηλαδή ο Μύθος.

Το έργο, υψηλής σύλληψης και ευρηματικής παρουσίασης ,παρουσιάσθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία από την Σικυώνια Σκηνή στο εσωτερικό των αποθηκών ΑΣΟ (Σικυώνος) Κιάτου, σε δύο παραστάσεις, το Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010 και την Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010.

Η σκηνοθεσία και η γενική επιμέλεια ανήκουν στον Γιώργο Καρβουτζή.

Στο ρόλο του 20χρονου Ορέστη ο Νίκος Μπράβος μας μετέφερε μέ άριστο τρόπο όλη την αμφιβολία και αμφισβήτηση του έργου. Ο αμίλητος Πυλάδης Τάκης Αθανασόπουλος, καθόλα ομιλητικός με τη θέση του και την στάση του σώματος του, συντρόφευε έντεχνα τους λόγους του Ορέστη. Η Ηλέκτρα στο πρόσωπο της Χριστίνας Δαλαμάγκα συντηρούσε με τη σπαρακτική της οιμωγή την οργή και υπενθύμιζε συνεχώς την υποχρέωση του Ορέστη. Η Μουσική επιλογή του Καρβουτζή, από το έργο του Ξαρχάκου “Το Δίκτυ” σε στίχους Νίκου Γκάτσου. Εμβόλιμο τραγούδι από την Βασιλική Μιχαλούς. Κιθάρα ο Κυριάκος Ιωαννίδης.

Ήταν μια παράσταση καλοδουλεμένη από τον σκηνοθέτη μέ γνώση καί ευαισθησία, με ηθοποιούς που βιώνουν τους ρόλους τους. Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες παραστάσεις των Αθηναϊκών Σκηνών.

Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Πρόεδρος του Λυσίππειου Πνευματικού Κέντρου

της Ν.Α. Κορινθίας

Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος

με το Συνδυασμό “ΝΕΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ”

του Υποψ. Περιφ. ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΟΥΛΗ

Γιατί με τον Πέτρο Τατούλη

Επειδή

το Πρόγραμμα “Καλλικράτης” είναι και προσφέρει μια ιστορική ευκαιρία για ανάπτυξη, η οποία θα προέλθει από την ίδια την κοινωνία και όχι από την κεντρική Εξουσία.

Επειδή

ο Νέος αιρετός Περιφερειάρχης πρέπει να πιστεύει, να ενστερνίζεται αυτή την αντίληψη και να κινείται σε αυτή και με αυτή.

Επειδή

αποκτούνται νέοι άνθρωποι, με έμπνευση, ιδέες, τόλμη, ανατρεπτικές αντιλήψεις, αποφασιστικότητα και όχι της σειράς, του συρμού, των προσωπικών συμφερόντων και της συναλλαγής.

Επειδή

τα προβλήματα δεν έχουν χρώματα και απαιτούν προσπάθεια και έργο από όλους, από όλη την κοινωνία.

Επειδή

πρέπει επιτέλους να απογαλακτισθούμε από τα κόμματα, τις κομματικές επιδιώξεις, τους κομματικούς υπολογισμούς. Αρκούν και περισσεύουν τα κόμματα στις εθνικές εκλογές.

Επειδή

στη δύσκολη εποχή που ζούμε, εποχή πτώσεως και παρακμής, απαιτούνται όλες οι δυνάμεις της κοινωνίας για την προκοπή και ανάπτυξη και όχι μόνο τα δημιουργήματα του κομματικού σωλήνα.

Δια ταύτα

Ακολουθώ, στηρίζω και υποστηρίζω, με όλες μου τις δυνάμεις στο ανηφορικό αυτό δρόμο, στο δύσκολο αλλά γοητευτικό ταξίδι, τον Πέτρο Τατούλη ως μέλος του Συνδυασμού του.

Όλοι μαζί αγωνιζόμαστε και εργαζόμαστε, για την ανάπτυξη, της Κορινθίας, της περιφέρειας, για Κορινθιακή και περιφερειακή αντίληψη, σ’ ένα πλαίσιο όπου η Πολιτική θα συμπίπτει με την Ηθική. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγουμε από την κρίση και παρακμή.

Στα καθ’ ημάς

Η ενασχόληση του Νομάρχη κ. Ταγαρά για δυο (2) τετραετίες ήσαν υπεραρκετές να δείξει τις ικανότητες και τις δυνατότητες του.

Όφειλε να δημιουργήσει τις συνθήκες για την ανανέωση και την ανάδειξη νέων ικανών προσώπων. Πράγμα το οποίο δεν γίνεται με την εκ νέου – παρά τις αντίθετες δηλώσεις του – υποψηφιότητα του.

Εξ΄ άλλου εδώ και ένα χρόνο, η θέση μου ήταν σαφής και συγκεκριμένη. Δεν θα είμαι υποψήφιος με τον Ν. Ταγαρά σε σχήμα στο οποίο θα είναι ο ίδιος επικεφαλής .

Αυτή η θέση μου είχε λεχθεί σε σύσκεψη η οποία είχε γίνει στη Νομαρχία με όλους τους συμβούλους της πλειοψηφίας. Αυτή τη συγκεκριμένη θέση, συνεπής προς τα λεχθέντα – σε αντίθεση με πολλούς άλλους – ακολουθώ και λέω το μεγάλο και δύσκολο ΝΑΙ στις προκλήσεις, ως αντίδωρο και χρέος προς την Κορινθιακή κοινωνία.

Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Πρόεδρος του Λυσίππειου Πνευματικού Κέντρου

της Ν.Α. Κορινθίας

Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος

με το Συνδυασμό “ΝΕΑ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ”

του Υποψ. Περιφ. ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΟΥΛΗ