Παυλίνας Μπεχράκη «Πήλινοι θεοί»

Διάχυτη είναι η άποψη στο κείμενο της Ποιητικής του Αριστοτέλους ότι για να λειτουργήσει η ποίηση, ως δημιουργία και ως αισθητική διαδικασία, απαιτείται ταλέντο. Δεν είναι δηλαδή η ποίηση κατασκευή, αλλά έργο ταλαντούχου ή παθιασμένου «ένθεου γαρ η ποίησις».

Ποίηση είναι και η τέταρτη (4η) δημιουργία της κας Παυλίνας Μπεχράκη με τον τίτλο «Πήλινοι θεοί», με την πρώτη συλλογή το 2007 με τον τίτλο «Μικρή μου αιωνιότητα», την δεύτερη το 2009 με το τίτλο «Ωδή στην Αλήθεια», την τρίτη το 2010 με τον τίτλο «Με ένα λουλούδι στο χέρι».

Έχει δε, το βιβλίο αυτό, δημιουργό, ταλαντούχο και παθιασμένο.

Παθιασμένη είναι με την Εικαστική Τέχνη, με την Εικαστική Γραφή.

Ερωτευμένη με τον Γραπτό Έναρθρο λόγο.

Κινείται μεταξύ των δύο αυτών κόσμων, τους οποίους υπηρετεί με συνέχεια και συνέπεια.

Ο ένας κόσμος της δίδει το πολύχρωμο όνειρο, την μορφή και το πλαίσιο της έμπνευσης.

Ο άλλος το εργαλείο, τη δύναμη του λόγου, τη θάλασσα του πνεύματος, τη ροή του υπονοούμενου.

Και οι δύο δε μια σχέση συμπληρωματική  όπου η εικόνα γίνεται λόγος και ο λόγος εικόνα.

Αυτός είναι ο εσωτερικός κόσμος της δημιουργού γεμάτος από έμφυτη τρυφερότητα, φλογάτη σκέψη, διακριτική παρουσία και περίσσια αξιοπρέπεια.

Έχοντας λοιπόν κατά νου, τον πλούσιο κόσμο της δημιουργού και έχοντας εισχωρήσει σε αυτόν, κατανοούμε πλήρως το έργο της.

Και είναι, το τελευταίο βιβλίο, τοκετός μετά από πνευματική κυοφορία σε ένα περιβάλλον ομορφιάς και λιτότητας.

Είναι δε λιτός και ουσιαστικός ο λόγος της, μακριά από πυκνοκατοικημένη γλώσσα.

Σαν μια φωλιά φυγής είναι η ποίηση της  και μέσα από τη φωλιά της, την καταφυγή της, νουθετεί, παρακαλεί, προτρέπει, κελεύει, μιλάει, επικοινωνεί με την κοινωνία και τους ανθρώπους, τους «Πήλινους θεούς».

Και είναι οι άνθρωποι μικροί θεοί ως έχοντας μέσα τους πνεύμα, πνοή και φύσημα του Θεού-Ποιητή των όλων.

Είναι όμως και πήλινοι, καθόσον έχουν οι άνθρωποι διαστάσεις, μέτρα, όρια, πεπερασμένα και μετρήσιμα.

Και είναι η ποίηση της κας Μπεχράκη πηλός που μας θυμίζει τη μικρότητα μας.

Και εκφράζει η ποίηση της αυτή την αγωνία του μέτρου, την μικρή αιωνιότητα του ανθρώπου, νουθετεί να γίνει αντιληπτό από τους αναγνώστες.

Παραινεί να δώσουν τη μάχη οι άνθρωποι για ισότητα ψυχής και γνώσης.

Αγωνιά για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την απλότητα της ζωής, την ομορφιά της φύσης.

Έχει δε η ομορφιά, για την ποιήτρια, καθαρτήρια και σωτηριολογική δυναμική.

Προβάλλει τη σχέση ανθρώπου και φύσης, σχέση η οποία πολλές φορές γίνεται μετωπική.

Όλα αυτά τα νοήματα, μικρά και μεγάλα, απλά και σύνθετα, προσωπικά και κοινωνικά, χωρούν και αναδύονται από τον μικρόκοσμο της ποιήτριας.

Και είναι η ποίηση της, η διαμόρφωση και ο μετασχηματισμός όλων αυτών.

Όπου σε λίγες λέξεις χωρούν τόσα πολλά, όπου το λίγο διαφεντεύει το πολύ, όπου το λιτό και ασκητικό κυριαρχεί στο υπερβολικό και πληθωριστικό.

Αυτό όμως δεν είναι το σταθερά αιτούμενο στη ποίηση;

Και εκφράζει η ποίηση της κας Μπεχράκη το χρόνο, τη σιωπή, το λόγο, την έμπνευση , την απόφαση, όλα τα κορυφαία κεφάλαια της ζωής της.

Και εκπέμπουν τα δημιουργήματα της ομορφιά, αποτέλεσμα εσωτερικής μυσταγωγίας της ποιήτριας, οδηγούν στην ηθική αναστήλωση, προσφέρουν ποιητική δικαιοσύνη ως ηθική ικανοποίηση, στηριζόμενη στην αλληλεγγύη των ανθρώπων.

Είναι η ποίηση της κας Μπεχράκη η περιγραφή της ζωής της, η ίδια η ζωή της, με τις στάσεις, τις αναμονές, τις αποφάσεις, με πάντα με την προσωπική σχέση της ίδιας με ομορφιά, την ευθύνη, το χρέος, με τον ίδιο τον θεό.

Της ευχόμεθα να ζήσει και να περιγράφει τη ζωή της, μέσα από την ποίηση.    

Απόστολος Ε. Παπαφωτίου

Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου